Η δισκοπάθεια αυχένα αφορά πάθηση που προκαλείται εξαιτίας της προοδευτικής φθοράς που επιφέρουν η πάροδος του χρόνου και η εκτεταμένη καταπόνηση στους μεσοσπονδύλιους δίσκους στην περιοχή του αυχένα. Αυτή η πάθηση χαρακτηρίζεται από τον εκφυλισμό των μεσοσπονδύλιων δίσκων, οι οποίοι βρίσκονται μεταξύ των σωμάτων των σπονδύλων και λειτουργούν απορροφώντας τους κραδασμούς της σπονδυλικής στήλης και επιτρέποντας ένα εκτεταμένο φάσμα κινήσεων. Τυπικά, οι εκφυλιστικές αλλαγές προκύπτουν πρώτα στον πηκτοειδή πυρήνα του μεσοσπονδύλιου δίσκου, ενώ ακολουθεί προοδευτικός εκφυλισμός του ινώδους δακτυλίου του. Η εκφύλιση του υλικού του δίσκου προκαλεί απώλεια του ύψους και της ελαστικότητάς τους, με αποτέλεσμα να γίνονται λιγότερο αποτελεσματικοί στην απορρόφηση των κραδασμών, ενώ μειώνεται σημαντικά και το εύρος κινήσεων οι οποίες μπορούν να πραγματοποιηθούν. Μάλιστα, αυτή η φυσιολογική εκφυλιστική διαδικασία μπορεί να οδηγήσει σε εξώθηση τμήματος του υλικού του πυρήνα ή και του ινώδους δακτυλίου, τα οποία προβάλλοντας εντός του σπονδυλικού σωλήνα, σχηματίζουν μία δισκοκήλη, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την άσκηση πίεσης επί των νευρικών δομών, με συνέπεια την εμφάνιση συμπτωμάτων.

Δισκοπάθεια αυχένα: Αίτια

Η δισκοπάθεια στον αυχένα προκαλείται κυρίως από προοδευτική φθορά που επιφέρουν η πάροδος του χρόνου και η εκτεταμένη καταπόνηση. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι χάνουν την περιεκτικότητα σε νερό, με αποτέλεσμα να χάνουν το ύψος τους, να είναι λιγότερο ελαστικοί και πιο επιρρεπείς σε ρήξη και συνεπώς στην εμφάνιση δισκοκήλης. Αυτή η εκφυλιστική διαδικασία συχνά επιδεινώνεται από παράγοντες όπως η γενετική προδιάθεση, το κάπνισμα, η παχυσαρκία και οι σωματικές δραστηριότητες που ασκούν υπερβολική πίεση στην περιοχή του αυχένα. Ενδιαφέρον εύρημα αποτελεί το γεγονός ότι η χρήση ηλεκτρονικών συσκευών μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική επιβάρυνση των μεσοσπονδύλιων δίσκων, καθώς ο αυχένας βρίσκεται συνεχώς σε θέση κάμψης.

Το κάπνισμα έχει επίσης συσχετισθεί με τον αυξημένο κίνδυνο αυχενικής δισκοπάθειας, γεγονός το οποίο συνδέεται άμεσα με την επίπτωση των επιβλαβών ουσιών οι οποίες απορροφούνται κατά την διάρκεια της χρήσης καπνικών προϊόντων, και έμμεσα μέσω των αλλαγών που εμφανίζονται στα αγγεία, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα την σημαντική μείωση της παροχής θρεπτικών ουσιών στον δίσκο, επιταχύνοντας τη διαδικασία εκφυλισμού. Η παχυσαρκία και η σωματική αδράνεια μπορούν παράλληλα να συμβάλουν στην ανάπτυξη αυχενικής δισκοπάθειας αυξάνοντας το φορτίο στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Τέλος, επαγγέλματα ή δραστηριότητες που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κινήσεις του αυχένα, ιδίως όταν αυτές εκτελούνται σε λάθος θέση, καθώς και η άρση βαρέων αντικειμένων μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο δισκοπάθειας στον αυχένα.

Συμπτώματα αυχενικής δισκοπάθειας

Τα συμπτώματα που προκαλεί η δισκοπάθεια στον αυχένα ποικίλλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα και τη θέση του εκφυλισμού του δίσκου. Τυπικά, οι ασθενείς παρουσιάζουν πόνο στον αυχένα, ο οποίος ενδέχεται να ακτινοβολεί στους ώμους, τα χέρια ή τις παλάμες. Οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στα χέρια ή τα δάχτυλα λόγω συμπίεσης νεύρων που προκαλείται από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους που έχουν υποστεί εκφυλισμό. Ενδέχεται να εκδηλωθεί επίσης μυϊκή αδυναμία στα χέρια ή τις παλάμες εάν ασκείται πίεση στα νευρικά στοιχεία της συγκεκριμένης περιοχής, ενώ η πίεση στον νωτιαίο μυελό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση συμπτωμάτων και στον κορμό και τα κάτω άκρα. Ο εκφυλισμός των μεσοσπονδύλιων δίσκων μπορεί επιπλέον να οδηγήσει σε δυσκαμψία και μείωση της κινητικότητας στον αυχένα. Τέλος, ένα μικρό υποσύνολο ασθενών μπορεί να ταλαιπωρείται από πονοκεφάλους, οι οποίοι εμφανίζονται στην πίσω, δηλαδή στην ινιακή πλευρά του κρανίου.

Δισκοπάθεια αυχένα: Επιλογές θεραπείας

Η θεραπεία για τη δισκοπάθεια αυχένα εστιάζει στην ανακούφιση του πόνου, στην αποκατάσταση της λειτουργικότητας και στην πρόληψη περαιτέρω εκφυλισμού. Το θεραπευτικό σχέδιο στηρίζεται αρχικά σε συντηρητικά μέτρα, τα οποία περιλαμβάνουν ανάπαυση, αποφυγή και τροποποίηση τυχόν επιβαρυντικών δραστηριοτήτων, χορήγηση φαρμάκων (μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, στεροειδή ή / και μυοχαλαρωτικά) και φυσικοθεραπεία. Η αρχική βραχυπρόθεσμη ακινητοποίηση με εφαρμογή αυχενικού κηδεμόνα (κολάρου) μπορεί επίσης να αποβεί ευεργετική, αν και θα πρέπει να περιοριστεί χρονικά καθώς η παρατεταμένη χρήση μπορεί να έχει αρνητικό αποτέλεσμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να συνιστώνται τοπικές εγχύσεις κορτικοστεροειδών για την ανακούφιση του πόνου και της φλεγμονής.

Ωστόσο, ασθενείς που δεν παρατηρούν βελτίωση με τα συντηρητικά μέτρα ή που παρουσιάζουν σημαντική συμπίεση νεύρων θα χρειαστεί συνήθως να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική επέμβαση σε αυτές τις περιπτώσεις στοχεύει κυρίως στην ανακούφιση της συμπίεσης των νευρικών ριζών ή του νωτιαίου μυελού και στη σταθεροποίηση της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Οι πιο κοινές τεχνικές περιλαμβάνουν την αυχενική δισκεκτομή και σπονδυλοδεσία με την αντικατάσταση του αυχενικού δίσκου. Η πρόσθια αυχενική δισκεκτομή με σταθεροποίηση (ACDF) περιλαμβάνει την αφαίρεση του προσβεβλημένου δίσκου για την ανακούφιση της πίεσης στα νεύρα ή στο νωτιαίο μυελό, που ακολουθείται από σπονδυλοδεσία, σύντηξη δηλαδή των δύο παρακείμενων σπονδύλων για τη σταθεροποίηση της σπονδυλικής στήλης. Για την αντικατάσταση του αυχενικού δίσκου μπορεί να χρησιμοποιηθεί υλικό για στατική σπονδυλοδεσία, είτε δυναμικός κλωβός, ο οποίος επιτρέπει την διατήρηση της κίνησης στην πάσχουσα περιοχή. Η δεύτερη τεχνική στοχεύει στη κατά το δυνατόν διατήρηση της κινητικότητας του αυχένα, αποφεύγοντας τη σύντηξη των σπονδύλων. Και οι δύο τεχνικές έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές στη βελτίωση των συμπτωμάτων και της λειτουργικότητας σε ασθενείς με δισκοπάθεια αυχένα, αν και η επιλογή μεταξύ τους είναι εξατομικευμένη για τον κάθε ασθενή και εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Ο Νευροχειρουργός – Χειρουργός Σπονδυλικής Στήλης Δρ. Θεολόγος Θεολόγου εφαρμόζει το κατάλληλο θεραπευτικό σχέδιο ανά περίπτωση, χειρουργικό ή συντηρητικό, για την επιτυχή αποκατάσταση της πάθησης και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών.