Αυχενική Σπονδύλωση
Η αυχενική σπονδύλωση είναι μια πάθηση εκφυλιστικής αιτιολογίας που αφορά την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, στην οποία παρουσιάζεται στένωση του νωτιαίου σωλήνα ή/και των σπονδυλικών τρημάτων (από τα οποία εξέρχονται τα νεύρα της σπονδυλικής στήλης). Οφείλεται στην υπερτροφία των αρθρώσεων και των συνδέσμων, καθώς και σε ανάπτυξη οστεοφύτων, κάτι αντίστοιχο με τη στένωση στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την άσκηση πίεσης στο νωτιαίο μυελό και τις νευρικές ρίζες, με αποτέλεσμα την εκδήλωση πλήθους συμπτωμάτων που ασκούν σημαντικούς περιορισμούς στην καθημερινότητα των ασθενών. Λόγω της εκφυλιστικής της φύσης, η πάθηση αυτή εκδηλώνεται με αυξημένη συχνότητα στους ανθρώπους της 3ης ηλικίας. Σε περιπτώσεις σοβαρών συμπτωμάτων ή όταν οι συντηρητικές θεραπείες δεν είναι αποτελεσματικές, μπορεί να συνιστάται η διαβούλευση με χειρουργό σπονδυλικής στήλης για να διερευνηθούν οι χειρουργικές επιλογές για ανακούφιση και βελτιωμένη ποιότητα ζωής.
Αυχενική σπονδύλωση: Αίτια
Η στένωση που εκδηλώνεται στην αυχενική σπονδύλωση οφείλεται σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις, όπως ο εκφυλισμός ή η κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου, η υπερτροφία των συνδέσμων και των αρθρώσεων καθώς και η ανάπτυξη οστεοφύτων, οι οποίες προκαλούν τη στένωση του σωλήνα από όπου διέρχονται ο νωτιαίος μυελός και τα τρήματα των νευρικών ριζών. Η συνέπεια όλων αυτών των εκφυλιστικών αλλοιώσεων είναι ο περιορισμός του διαθέσιμου χώρου περιμετρικά του σπονδυλικού σωλήνα και συνεπώς η μείωση της διαμέτρου του.
Συμπτώματα αυχενικής σπονδύλωσης
Τα συμπτώματα που παρουσιάζουν τα άτομα με αυχενική σπονδύλωση μπορεί να ποικίλλουν ως προς τη σοβαρότητα. Ορισμένοι ασθενείς ενδέχεται αρχικά να μην παρουσιάσουν καθόλου συμπτώματα. Όταν όμως αυτά εκδηλωθούν, περιλαμβάνουν πόνο στον αυχένα, δυσκαμψία και περιορισμό του εύρους της κίνησης. Ο πόνος μπορεί να ακτινοβολεί στους ώμους, τα χέρια ή τα δάχτυλα. Σε περίπτωση που η στένωση είναι εκτεταμένη, τότε αρχίζουν και εκδηλώνονται συμπτώματα προερχόμενα από τη συμπίεση του νωτιαίου μυελού και των νευρικών ριζών. Αυτά περιλαμβάνουν μούδιασμα, αδυναμία και απώλεια αισθητικότητας στα χέρια ή τα πόδια, έλλειψη συντονισμού, διαταραχές ισορροπίας, συντονισμού, βάδισης και αντανακλαστικών, δυσκολία πραγματοποίησης λεπτών και επιδέξιων κινήσεων στα χέρια, αδυναμία ελέγχου των σφιγκτήρων και της ουροδόχου κύστης. Αν αρχίζει και εμφανίζεται οποιαδήποτε συμπτωματολογία από το νευρικό σύστημα, είναι άμεση προτεραιότητα η επίσκεψη σε ιατρό για έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία. Η καθυστέρηση αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων, μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμες βλάβες.
Αυχενική σπονδύλωση: Θεραπευτικές επιλογές
Η θεραπεία για την αυχενική σπονδύλωση στοχεύει στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, στην πρόληψη περαιτέρω εκφυλισμού και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Η θεραπεία μπορεί να είναι είτε συντηρητική είτε χειρουργική, η κατάλληλη εκ των οποίων επιλέγεται ανάλογα με τα συμπτώματα του ασθενούς, την κλινική του εικόνα και τα ευρήματα που ανέδειξαν οι απεικονιστικές εξετάσεις όπως η μαγνητική τομογραφία. Η θεραπεία σε αρχικά στάδια της πάθησης είναι συνήθως συντηρητική, με τροποποίηση των δραστηριοτήτων, χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών, μυοχαλαρωτικών κι αναλγητικών φαρμάκων και έναρξη στοχευμένου προγράμματος φυσιοθεραπείας. Τα τακτικά διαλείμματα, η αποφυγή δραστηριοτήτων που επιδεινώνουν τα συμπτώματα και η υιοθέτηση καλής στάσης σώματος μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της πίεσης στον αυχένα. Σε πιο προχωρημένες περιπτώσεις, οι επισκληρίδιες ενέσεις κορτικοστεροειδών μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της φλεγμονής και στην ανακούφιση του πόνου.
Εάν η συντηρητική αγωγή αποτύχει ή παρουσιάζονται προοδευτικά νευρολογικά ελλείμματα, έχει ένδειξη η χειρουργική αντιμετώπιση. Στόχος της χειρουργικής επέμβασης είναι η αποσυμπίεση του νωτιαίου μυελού και των νευρικών ριζών και η σταθεροποίηση της σπονδυλικής στήλης. Οι επεμβάσεις που πραγματοποιούνται σε αυτή την περίπτωση είναι είτε η αυχενική δισκεκτομή είτε η οπίσθια πεταλεκτομή με ή χωρίς σπονδυλοδεσία. Η επιλογή της κατάλληλης χειρουργικής προσέγγισης είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στις ανάγκες και την κλινική εικόνα του εκάστοτε ασθενούς ξεχωριστά.